Статьи и интервью
Продвигаемое
Недавно добавленные
Wiele twarzy Olimpiady Polonistycznej. Od pracy jednostek do ruchu środowiskowego
Pierwszą część rozmowy z laureatkami Olimpiady Literatury i Języka Polskiego z Litwy i Łotwy, które obrały drogę polonistyczną i obecnie pracują naukowo, zakończyliśmy wspomnieniem osób, które szczególnie zapadły naszym Rozmówczyniom w pamięć. Wspomnieliśmy nauczycieli, który odegrali kluczową rolę w inspirowaniu młodzieży do zgłębienia zagadnień polskiej literatury i kultury oraz języka polskiego. Rola nauczycieli jest szczególnie godna podkreślenia. Angażują się w pełni w przeprowadzenie swoich uczniów przez zawody olimpijskie, bez gwarancji, że młodzi ludzie odniosą w nich sukces i wybiorą dalej drogę polonistyczną. Znaczna część laureatów ukończyła polonistykę lub inne filologie, ale niektórzy wybrali ekonomię, nauki społeczne, prawo, stosunki międzynarodowe, nauki ścisłe. Nasuwa się pytanie: co udział w olimpiadzie daje młodym ludziom, którzy decydują się na podjęcie studiów na całkowicie innych kierunkach naukowych?
„Łączy nas więcej niż tylko wspomnienie olimpiady”. Od udziału w zawodach OLiJP do pracy naukowej
W Polsce Olimpiada Literatury i Języka Polskiego jest prowadzona od jesieni 1970 roku. Poza Polską – od jesieni 1989 roku: najpierw powstała na Litwie, potem we Lwowie, na Białorusi, na Łotwie, na całej Ukrainie, w Czechach, w Rumunii, w szkołach prowadzonych przez Ośrodek Rozwoju Polskiej Edukacji za Granicą (ORPEG). Gdyby policzyć uczestników, którzy przyjechali spoza Polski do Warszawy na zawody III stopnia, w marcu lub kwietniu każdego roku, byłaby to spora grupa: ponad 300 osób z Litwy, ponad 100 – z Łotwy, trochę więcej z Białorusi, około 200 z Ukrainy i mniejsze grupy z innych państw. Losy laureatów i finalistów spoza Polski potoczyły się bardzo różnie.